مهدیه مالکی/صبا: حسین ریگی، کارگردان و نویسنده فیلم سینمایی «لیپار» که اولین بار در جشنواره ۳۹ فیلم فجر اکران شد درباره اکران دیرهنگام این فیلم گفت: بخشی از زمان اکران به تهیه‌کننده، سینمادارها و شرایط شورای نمایش مربوط می‌شود که تهیه کننده در دونوبت پیگیر اکران فیلم بودند ولی شرایط برای اکران محیا نبود به همین دلیل اکران در شرایط کنونی مهیا شد.

وی تولید «لیپار» در دوران کرونا را یکی از چالش‌های تولید این فیلم دانست و تصریح کرد: قاعدتا کرونا بر شرایط تولید فیلم تاثیرگذاشت، حتی یکی دونفر از بچه‌ها به کرونا مبتلا شدند ولی با رعایت اصول بهداشتی به سایر دوستان منتقل نشد و سعی کردیم در شرایط مناسب تولید فیلم را ادامه دهیم.

ریگی با بیان اینکه نام «لیپار» به دریاچه صورتی در چابهار اشاره دارد یادآورد شد: «لیپار» یک نماد و سنبل است که در زبان بلوچی به محل تلاقی روخانه به دریا گفته می‌شود و این تشبیهی است از  قصه ما که بازگو کننده داستان کودکی است که درحال ورود به نوجوانی، دوران بلوغ و دنیای دیگری از شناخت می‌شود همان‌طور که رودخانه به دریا می‌ریزد.

وی با تاکید بر اینکه قصه فیلم «لیپار» نمی‌توانست به غیر از استان سیستان در استان دیگری رخ دهد خاطرنشان کرد: تاثیر سینمای هند در منطقه سیستان بسیار قوی است و در هیچ قسمتی از ایران تاثیر سینمای هند به این اندازه نبوده است وتا سال ۹۸ فیلم‌هایی که اکثر مردم تماشا می‌کردند فیلم‌ هندی بوده است و این به دلیل غرابت سیستان با پاکستان و هند و ورود زیاد فیلم‌های هندی است به گونه‌ای که عمده فیلم‌هایی که ما در دوران نوجوانی تماشا می‌کردیم فیلم‌های هندی بوده است به طوری که بسیاری از مردم آن منطقه زبان هندی را می‌فهمیدند و بازیگران هندی را بیش از بازیگران ایرانی می‌شناختند بنابراین ساخت چنین فیلمی تنها در بستر این استان امکان‌پذیر بوده است.

ریگی در پاسخ به اینکه هنوز هم مردم سیستان سینمای هند را دوست دارند؟ یادآور شد: با شکل‌گیری فضای مجازی و پلتفرم‌ها، فیلم‌های ایرانی بیشتر در این منطقه شناخته شد ولی با این وجود همچنان سینمای هند محبوبیت خود را در این منطقه حفظ کرده است.

وی با اشاره به اینکه فیلم‌هایی که تاکنون در منطقه سیستان ساخته شده با نگاه توریستی بوده است عنوان کرد: فیلم‌هایی که از این منطقه توسط فیلمساز غیربومی ساخته می‌شود بسیاری از مسائل فرهنگی و بومی سیستان را نشان نمی‌دهد و این موجب می‌شود فیلم غنای لازم را نداشته باشد بنابراین فیلمی که توسط فیلمساز بومی هر منطقه ساخته می‌شود از نظر تاریخی و فرهنگی با فیمسازان غیر بومی متفاوت است.

این کارگردان در پاسخ به اینکه بازی گرفتن از نابازیگران نوجوان در این فیلم چگونه بود؟ توضیح داد: من به دلیل تولید فیلم کوتاه و مستند تجربه زیادی در کار با نوجونان دارم البته در فیلم «لیپار» تفاوت‌های وجود داشت و بازی نابازیگران در کنار بازیگران حرفه‌ای چالش بزرگی بود که برای رفع آن از امین میری به عنوان بازیگر حرفه‌ای و بومی منطقه، کمک گرفتم و با تمرین‌هایی که با این نوجوان‌‌ها داشت سعی کردیم بازی‌های خوبی از بچه‌ها بگیریم که گمان می‌کنم در این امر موفق بودیم.

ریگی با اشاره به اینکه از بازی بازیگران نوجوان بسیار رضایت دارد گفت: به عقیده من در حق نابازیگران و بازیگران حرفه‌ای بومی منطقه در جشنواره‌ی فیلم فجر که سه فیلم من در آن حضور داشته اجحاف شده است چون نابازیگران تاکنون دوربین را ندیده بودند ولی در کنار بازیگران حرفه‌ای به خوبی بازی کردند البته یکی از نابازیگران فیلم «هوک» در بخش بین‌الملل جشنواره فجر دیده شد ولی در این فیلم  نیز بازیگر نوجوان ما به عنوان یک استعداد می‌توانست دیده شود.

وی درباره ادامه ساخت فیلم با موضوع سیستان و مردمان این خطه خاطرنشان کرد: من همواره دوست دارم درباره سیستان فیلم بسازم ولی متاسفانه در سینمای ایران، سینمادارها و تهیه‌کننده‌ها و حتی تماشاگرها از فیلم‌های بومی حمایت نمی‌کنند و این موجب دلسردی مالی و روانی فیلمساز برای ساخت چنین فیلم‌هایی می‌شود و ممکن است علی‌رغم میل باطنی‌ام دیگر فیلم‌های بومی نسازم و به سمت تولید فیلم‌های اجتماعی یا طنز بروم.

ریگی درباره استقبال مردم سیستان از این فیلم تصریح کرد: گرچه مردم این استان از فیلم استقبال کردند ولی با حمایت‌های دولتی و تبلیغات بیشتر امکان استقبال بیشتر مخاطب وجود داشت چون استقبال مردم آن خطه از سینما به خاطر محدودیت‌های مالی وتعداد سالن‌های سینما کمتر است.

وی با اشاره به اینکه لوکیشن‌های فیلم بر اساس فضای بومی، بصری و فرهنگی منطقه انتخاب شده‌اند تا حس واقعی و اصیل منطقه سیستان را منتقل کنند درباره رویکرد اصلی فیلم یادآور شد:چون کارگردان فیلم و ایده اصلی فیلمنامه از آن من بود بنابراین رویکرد فیلم به کارگردان بومی بسیار نزدیک است ضمن اینکه من به خاطر سکونت در این استان به آن فضا تسلط داشتم.

ریگی درباره پیام اصلی فیلم «لیپار» یادآورشد: رویا و آرزو مهمترین بخش از زندگی یک کودک و نوجوان است و در طول تاریخ هر سرزمینی که به رویاهای فرزندانشان بیشتر توجه کرده، آینده موفق‌تری داشته اند، بنابراین  تقویت خلاقیت در رویا پردازی و تلاش برای دستیابی به آن مهترین پیام این فیلم است.

وی در پاسخ به اینکه داستان این فیلم چقدر برگرفته از ویژگی‌های واقعی مردم این خطه و چه اندازه تحت‌تاثیر درام است توضیح داد: بخشی از داستان برگرفته از فضای ذهنی من است که در نوجوانی عاشق سینما بودم و حتی در آن ایام به من پیشنهاد شد برای بازیگری به هند بروم، بخشی از این قصه دغدغه ذهنی من برای رسیدن به سینما بوده و بخشی از آن حاصل تخیل و درام من بوده است.

ریگی افزود: تصمیم من برای فیلمسازی از سن ۱۶ سالگی آغاز شد که برای تحقق آن برای ثبت‌نام به انجمن فیلمسازان جوان استان رفتم ولی به دلیل سن کم مرا ثبت نام نکردند به همین دلیل از زاهدان به تهران آمده و یک دوره فیلمسازی گذراندم و دوباره به سیستان بازگشتم، همکاری خود را با انجمن سینمای جوان آغاز کرده و سال‌ها فیلم کوتاه و مستند ساختم تا سال ۱۳۹۹ شرایط برای ساخت فیلم بلند سینمای من مهیا شد.

وی در پاسخ به اینکه از نظر کارگردانی قله این فیلم کدام سکانس است خاطرنشان کرد: قله فیلم، سکانس‌های آخر فیلم است که کاراکتر هومن برق نورد با پسربچه رو به روی پرده سینما کنارهم نشسته‌اند و راجع به سینما، رویا و حقیقت با هم گفت‌وگو می‌کنند البته خودم سکانسی را که اولین بار آپارات در سینما روشن می‌شود را دوست دارم.