در (The Man Who Fell To Earth) محصول 1976، دیوید بویی در نقش توماس جروم نیوتن، بیگانه‌ای از سیاره‌ای خشک و تشنه، ظاهر می‌شود که با بهره‌گیری از هوش فراانسانی خود وارد جامعه زمین می‌شود تا آب سیاره‌اش را نجات دهد. او برای رسیدن به هدفش یک شرکت جهانی راه‌اندازی می‌کند و هم‌زمان تلاش می‌کند با انسان‌ها ارتباط برقرار کند.

نیوتن در تعامل با مری-لو و دکتر ناتان برایس با چالش‌های انسانی مواجه می‌شود؛ او همواره جوان و معصوم است، اما به مرور تحت تاثیر اعتیاد، رد شدن توسط جامعه و فساد سرمایه‌داری، بدبین و سرد می‌شود. فیلم عمدتاً با تمرکز بر روان و تجربه انسانی نیوتن، داستانی سوررئال و تعبیرپذیر ارائه می‌دهد و مسائل مانند عشق، تنهایی، هویت و نقد سرمایه‌داری را بررسی می‌کند.

یکی از ویژگی‌های مهم فیلم، سبک بصری منحصر به فرد روگ و استفاده از جلوه‌های سوررئال برای نمایش «غیرانسانی» بودن نیوتن است. زمان و پیر شدن دیگران در مقابل ثبات نیوتن، و تعامل او با گذشته و آینده، مرزهای داستانی سنتی را می‌شکند و مخاطب را به تفسیر آزاد دعوت می‌کند. حتی این امکان وجود دارد که نیوتن بیگانه‌ای واقعی نباشد و صرفاً انسانی با توهمات فراواقعی باشد.

حضور بویی، که در اولین تجربه سینمایی جدی‌اش ظاهر شده، نقش کلیدی در شکل‌دهی به شخصیت متفاوت و بیگانه فیلم دارد. ترکیب شخصیت بویی با چشم‌انداز بصری و روایی روگ، فیلم را از یک داستان ساده درباره هویت و غربت فراتر می‌برد و آن را به تجربه‌ای رؤیایی، پیچیده و زیبا تبدیل می‌کند.

(The Man Who Fell To Earth) یک شاهکار تجربی است که هم به عنوان نقد سرمایه‌داری و بیگانگی اجتماعی و هم به‌عنوان داستان یک بیگانه واقعی، ارزش تماشای دوباره و تحسین را دارد.