پگاه زارعی/ صبا؛ حمیدرضا نعیمی کارگردان و بازیگر تئاتر و تلویزیون که به تازگی اجرای نمایش «فردریک» را در تالار وحدت بر عهده داشت و با استقبال کثیر مخاطبان مواجه شد در گفت‌و‌گوی با خبرنگار صبا درباره شائبه‌هایی که امسال درباره حذف بخش بین‌الملل از جشنواره تئاتر فجر و انتصابات این دوره از جشنواره، بیان کرد: نمی‌توانیم منکر این قضیه شویم که تا سال‌های پیش گروه‌هایی از کشورهای همسایه و دیگر نقاط می‌آمدند و در این جشنواره شرکت می‌کردند.

 مشکل از کجاست؟

من خودم در سال‌های اخیر که با گروه‌های صدنفره، هشتادنفره، پنجاه‌نفره روی صحنه اجرا داشتم  هیچ‌گاه از سوی هیچ نهادی حمایت یا پولی برای آماده‌سازی این تئاترها دریافت نکرده‌ام. با این وصف باید بپذیریم که مشکل در تئاتر ما همچنان وجود دارد که در هر جا به شکلی متفاوت بروز و ظهور پیدا می‌کند، اما مشکل از چه کسی است؟ آیا از برگزارکننده است؟ آیا از سیاست‌گذاری است؟ من فکر می‌کنم بخشی از مشکل مربوط به مسائل بودجه‌ای و مدیریتی است و ماحصل شرایط این است که با این شرایط فراخوان‌ها دیر می‌رسند، سازوکارها درست نیست و همین  امر باعث می‌شود گروه‌های بین‌المللی نتوانند در جشنواره حضور داشته باشند.

 تئاتر را از چشم‌ها دور کرده‌اند

او درباره یک نوع «تئاترزدایی» یا بی‌مهری دولت نسبت به تئاتر گفت: باید بپذیریم که در طول سال‌ها، سیاست‌گذاری‌ها به‌گونه‌ای بوده که عملاً تئاتر را از چشم‌ها دور کرده‌اند. مگر می‌شود من تئاتر کار کنم و دولت هیچ بودجه‌ای به من ندهد؟ مگر می‌شود در جشنوارهٔ فجر شرکت کنم با ورودی بسیار اندک، بعد هم فضای نابهنجاری بر من سایه بیفکند و آن‌گاه بگوییم جشنوارهٔ فجر عالی است؟ چند سال پیش دیدم نظامیانی با لباس نظامی وارد جشنواره می‌شوند. پرسیدم: این‌ها اینجا چه می‌کنند؟ این افراد باید در پادگان‌ باشند. چرا با لباس نظامی می‌آیند؟ چرا بلد نیستند لباس جشن بپوشند، کت‌وشلوار بپوشند و مانند یک مهمان عادی حضور پیدا کنند؟ ما پذیرای این دوستان هستیم اما در لباس بزم نه در لباس رزم!

نعیمی ادامه داد: تا زمانی که این سیاست‌زدگی از جشنوارهٔ فجر بیرون نرود، ما دیگر شاهد جشنواره‌هایی مانند دههٔ هشتاد نخواهیم بود. در دولت هفتم، کشورها و گروه‌های زیادی به ایران می‌آمدند و ما هم تئاترهایمان را به کشورهای بزرگ جهان می‌بردیم. اما رفته رفته این مسیر رو به زوال رفت. با این مدیریت و رویکرد، سخت است ادعا کنیم کشور بزرگی در عرصه فرهنگ هستیم. باید از خود بپرسیم که با بکارگیری این رویکردها قرار است چه چیزی را ثابت کنیم؟

«نادرشاه» را زیر چتر هیچ سازمانی نمی‌برم

او درباره گلایه‌هایی که پیش‌تر هم مطرح کرده‌بود و ماجرای اجرای نمایش «نادرشاه» گفت: پیش از هر چیز باید بگویم چند سازمان مشخصا خاص و وابسته پیشنهاد دادند که این اثر را با بودجه‌ای که سقفش معلوم نیست، تهیه کنند. اما من «ایکس» و «ایگرگ» نیستم که زیر نام یک سازمان بخواهم تئاتر کار کنم. تا امروز تمام تئاترهایی که کار کرده‌ام یا با قرض بوده، یا با پول‌های خودمان و حتی با گذاشتن رهن خانه‌های خودمان اجرا شده است. هیچ جایی به من بودجه نداده. من زیر چتر هیچ سازمان خاصی نمی‌روم که به من چند میلیارد بودجه بدهند و سپس تئاتر من را تولید کنند. همین حالا هم اگر تهیه‌کننده‌ای می‌تواند پا پیش بگذارد، من حاضرم «نادرشاه» را به‌عنوان یک اثر بسیار درخشان، تا جایی که توان داریم، تولید کنم و تمام هزینه‌ها را هم در یک قرارداد مشخص کنم تا یک اثر بزرگ تاریخی و ملی روی صحنه بیاید. اگر هم نشد، باز هم سعی می‌کنم.

تالار وحدت ارث پدر من است

نعیمی  در پایان درباره اینکه قصد دارد در تالار وحدت بازهم روی صحنه برود یا نه، عنوان کرد: تالار وحدت ارث پدر من است، ارث پدر مسئولان نیست. این مملکت ارث پدر من است؛ پدر و مادر من در این خاک دفن شده‌اند. من مال این آب و خاکم، و روزی که بشود، در همین خاک دفن خواهم شد و فرزندانم هم راه من را ادامه خواهند داد. برای همین هیچ‌کس نمی‌تواند تالار وحدت، تئاتر شهر و به طور کل تئاتر را از من بگیرد. آن‌ها صاحبان ما نیستند، آن‌ها خدمتگزار هستند؛ می‌آیند و می‌روند. هر لحظه که بتوانم کار کنم، کار می‌کنم. اگر روزی از سر عصبانیت بگویم کار نمی‌کنم، حرفم را پس می‌گیرم؛ من باز هم کار می‌کنم. می‌روم و حقم را از چیزی که متعلق به من است پس می‌گیرم. مسئولان باید جلوی هنر و هنرمند سر تعظیم فرود بیارند.